ما از نسلِ آدم‌های بلاتکلیف هستیم. 
از یک‌طرف در خلوتِ خود، دلمان برای این و آن تنگ می‌شود، 
از طرف دیگر، وقتی به هم می‌رسیم، لال‌مانی می‌گیریم! 
انگار نیرویی نامرئی، فراتر از ما وجود دارد که دهانمان را بسته تا مبادا چیزی در مورد احساس مان بگوئیم!
راستی چرا؟!