همیشه اعتقادم اینه که، اونجایی حالت خوبه که،دلت.

به این جمله بیشتر از هر چیزی اعتقاد دارم

اصن برام فرقی نداره کجا باشم و تو چه وضیعتی

هرچقدر هم سخت باز اگه دلم به اون شرایط خوش باشه تحمل میکنم...

اما خب خیلیا برعکس هستن و ترجیح میدن به قلب و روح شون عذاب و سختی بدن که به حرف مغز شون گوش کنن

و هی بگن قلب رو ولش کن احساسات رو بی خیال شو.

خب وقتی به تمام خواسته های مغز شون رسیدن بعد میشینن با خودشون میگن خب که چی؟! من این همه

موفقیت تو زندگیم داشتم و به خیلی چیزا رسیدم

خب پس چرا حالم خوب نیست چرا دلم خوش نیست

چرا لذتی از این همه موفقیت نمیبرم

اونجاس که میگن تموم شد تو فقط یک بار فرصت زندگی کردن داشتی و تمام این سال ها قلب رو از دست دادی

و الان احساسی هم برات نمونده...

میخوام بگم موفقیت، پیشرفت، هدف داشتن هیچ کدوم اینا بد نیست اما ببین چی رو فداشون میکنی.

حالا میتونه روابط عاطفی باشه یا کاری یا اجتماعی یا هر چیز دیگه...